شالیزارهای پلکانی بانائو، فیلیپین

 

تراسهای برنجی بانائو

تراسهای برنج بانائو ، سیستم تراسهای آبی برنج در کوههای شمال لوزون ، فیلیپین ، که بیش از 2000 سال پیش توسط مردم Ifugao ایجاد شده است. اگرچه در چندین روستا واقع شده اند ، اما در مجموع به عنوان تراس های برنج بانو شناخته می شوند. در سال 1995 بخشهای مختلفی از تراسها به عنوان میراث جهانی یونسکو تعیین شدند ، که به عنوان "یک منظره فرهنگی زنده با زیبایی بی نظیر" توصیف شده است.

تراسهای برنجی در کوردیلیراس جزیره لوزون واقع شده اند. منطقه دور افتاده - حدوداً 220 مایل (350 کیلومتری) مانیل - مدتهاست محل زندگی Ifugao ، کشاورزان با برنج مرطوب است که از حدود قرن اول میلادی شروع به ساخت تراس ها کردند. با وجود داشتن تنها ابزارهای اساسی ، Ifugao یک شگفتی مهندسی ایجاد کرد: شبکه گسترده ای از تراسهای برنج که توسط یک سیستم آبیاری پیچیده حفظ شده است. بر اساس گزارش ها ، تراس ها - که شبیه پله های تراشیده شده در دامنه کوه هستند - حدود 4000 مایل مربع (10360 کیلومتر مربع) را پوشش می دهند و طول کل آنها تقریباً 12500 مایل (20100 کیلومتر) تخمین زده می شود ، تقریباً نیمی از محیط زمین. در حالی که تراسهای برنج برای اقتصاد Ifugao مهم بودند ، آنها همچنین عملکرد فرهنگی داشتند و نیاز به همکاری فشرده بین مردم داشتند.

با این حال ، در اوایل قرن 21 ، تعداد مهاجران در این منطقه بسیار کاهش یافته است زیرا بسیاری از آنها به مراکز شهری بیشتری مهاجرت کرده اند. در نتیجه ، بخش قابل توجهی از تراس ها خراب می شوند. شش سال پس از تعیین بخشها به عنوان میراث جهانی در سال 1995 ، تراسها به فهرست میراث جهانی در معرض خطر یونسکو اضافه شدند. علاوه بر غفلت ، مسئولان نگرانی ها را در مورد توسعه بی رویه در منطقه و عدم مدیریت قوی ابراز داشتند. متعاقباً اقدامات عمده ترمیم و حفاظت انجام شد و در سال 2012 تراسها از لیست خارج شدند. در این مدت مقامات همچنین ترویج گردشگری پایدار را آغاز کردند ، زیرا تراس ها به طور فزاینده ای محبوبیت پیدا کردند ، به ویژه در دهکده باتاد.